نگووووووووووو!!!!!

نگو دوستت دارم...
انسان این واژه ِ تَرَک خورده را باور می کند . . .
دست و پای قلبش را گم میکند...
انسان است دیگر ، عاشقی زود باور ،
تقصیری ندارد . . .
از کاه ِ خیال ِ تو،
کوهی میسازد بر فراز ِ رویاهایش
میشود ققنوسی  خندان،
بر میخیزد از خاکسترِ اندوهش . . .
آن وقت تو میروی و
او میماند با روحی زخمی،..
تو میروی و  او میماند با
 آبله ای از جنس تنهایی  بر پیشانی ِ چروک خورده اش...
تو میشوی شاه ِ قصه و
او جذامی ِ طرد شده از افسانه ها...
می میرد ، به همین آسانی!
نگو دوستت دارم . . .
♡ نگو . . .